Αιδηψός

Στα κλειστά παραθυρόφυλλα
των γερασμένων ξενοδοχείων
ακουμπά ακόμα η ιστορία
Τις νύχτες κρύβεται
σ' απόμερες γωνιές
σε αυλές χαμένες
σε καφεζαχαροπλαστεία ξεχασμένα
Κατηφορίζει με την εσπερινή αύρα
χέρι χέρι με τους ηλικιωμένους
που μοιράστηκαν τους λουκουμάδες
και το ρυζόγαλο
μακριά από τη φασαρία
των κάπηλων και των εμπόρων
και πάνε τώρα να ξαποστάσουν
βαδίζοντας αργά
ανάμεσα σε αχνίζουσες
ροές μνήμης
αναβαπτισμένοι άλλη μια μέρα
στα ιαματικά λουτρά
της αγάπης
ΑΒ

Μέγα και παράδοξον θαύμα

Υπάρχουν λουλούδια
που τρυπούν την άσφαλτο
Δε ζουν πολύ
Η εξάντληση της πάλης
η επικινδυνότητα της θέσης
θα τα καταβάλουν
Το θαύμα όμως έχει συντελεστεί
Είναι η ανύψωση
προς τον ήλιο
ενός σπόρου
που δεν του δόθηκε
ελπίδα
Η ηδονή των ρωγμών
στο συμπαγές ολέθριο κατράμι
και τα χαμόγελα των εωρακότων
είναι
μπρος στην παράδοξη
και ευφρόσυνη
έγερση

Η ταχύτητα των ημερών με ξεπερνά
Κάθε πρωί αρχίζω λες
μια νέα παρτίδα τέτρις
Τα τουβλάκια όμως πέφτουν
τόσο γρήγορα
ασύμμετρα
κι από παντού
που δεν προφταίνω
να τα τακτοποιήσω
μέσα μου
και καίγομαι

Τότε που...

Μοιάζαμε
πολύ μοιάζαμε
όπως οι φύτρες
των φυτών
και οι σταγόνες της βροχής
Τόσο αθώα η χαρά μας
και η λαχτάρα για παιχνίδι
Τόσο ευάλωτοι στο μάλωμα
Τόσο μαθημένοι να σκύβουμε
από ντροπή το κεφάλι
Μοιάζαμε
πολύ μοιάζαμε
καθώς τρέχαμε
στα λιβάδια της αγάπης
Τότε που δεν ήμασταν ακόμη
άντρας και γυναίκα
που δεν είχαμε γίνει
εγώ κι εσύ
και δεν ξέραμε
πως μας ετοίμαζαν
για την αρένα
των μονομάχων

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Καταχνιά

Γενέτειρα αίσθηση
Όλες οι οργανικές κατειλημμένες
στις περιοχές μετάθεσής σου
Χρόνια περιφέρομαι ως αναπληρωτής
σε λειτουργικά κενά
του έρωτα
χωρίς ελπίδα
μονιμοποίησης
Θα μου πεις
υπάρχουν τόσοι και τόσοι
αδιόριστοι
Με τη σκέψη αυτή
αποδέχτηκα το ρόλο
του Εμιγκρέ
Να ξέρεις όμως
πως ο άνθρωπος
έχει ανάγκη από πατρίδα
Τα τρόφιμα τελειώνουν
Στα σκοτεινά
και βουρκωμένα
χαρακώματα του εγώ
χωμένοι
πολλοί σαν κι εμένα
μην αντέχοντας πια
την παγωμένη σιωπή
του κάμπου
ετοιμάζονται
για μια ηρωική έξοδο
στη σταύρωση

Mπορώ να λέω δόξα τω Θεώ
γιατί όταν πείνασα
ήρθαν φίλοι
και μου έδωσαν να φάω
Όταν δίψασα
ακόμα και ξένοι
μου πρόσφεραν ένα ποτήρι νερό
Σε τόπους μακρινούς
και αφιλόξενους
μια οικογένεια
με περιμάζεψε
και με φιλοξένησε
Τις ώρες της απογύμνωσης
βρέθηκε ένας Σημ κι ένας Ιάφεθ
να με ντύσουν
Γλίτωσα έτσι τη ντροπή και το κρύο
Όταν αρρώστησα
πολλοί μ’ επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο
και στη φυλακή της μοναξιάς
μου χτύπησαν την πόρτα
και ρώτησαν τι κάνω
Να είναι πάντοτε οι ευλογημένοι
του Θεού
και να κληρονομήσουν τη βασιλεία
Κι εμείς όσο υπάρχουν
τέτοιοι άνθρωποι
ας ελπίζουμε
σ’ έναν καλύτερο κόσμο

ΑΒ

Είναι κι εκείνες οι μέρες
Είναι κι εκείνες οι μέρες
που περισσεύεις
που δε χωράς
σε κανένα όνειρο
Σε στενεύουν οι λέξεις
και δεν βρίσκεις τρόπο
να περάσεις στο αύριο
Μοιάζεις τότε με τους λυπημένους
των σταθμών
που ακούνε τις αφίξεις
και τις αναχωρήσεις
χωρίς να έχουν προορισμό
και χωρίς να περιμένουν κανέναν
πέρα από
τη γκιλοτίνα της νύχτας
που θα πέσει πάνω
σ' αισθήματα, επιθυμίες
κι αυτολύπηση
που θα πέσει λυτρωτικά
για να σηκωθούν μετά
σαν φαντάσματα
να πρωταγωνιστήσουν
ξανά
στο αιώνιο πένθος

ΑΒ

Είμαι ένας παρατηρητής
του ουλαμού των ελεύθερων παρατηρητών
Κάθομαι πίσω από μια κουρτίνα
Καταγράφω και
σου στέλνω σύντομες επιστολές
Το οπτικό μου βεληνεκές
εξαρτάται πάντα
από τη θέση του παράθυρου
και από τον άνεμο
-ο κρύος άνεμος
συστέλλει το κλείστρο
της ψυχής
και περιορίζει δραστικά
τη θέαση-
Πολλά μηνύματα θα βρεις
κρυμμένα στο κείμενο
της μέρας
Είναι κώδικας κοινός
στους παρατηρητές
Επιλέγουν λέξεις
με επαναλαμβανόμενα
φωνήεντα και σύμφωνα
όπως το α και το ω
το π και το ς
Τα ενδιάμεσα
τα συμπληρώνει ο νους
λένε οι ειδικοί
Το άδικο με τους παρατηρητές
είναι ότι κανείς ποτέ δεν έλαβε απάντηση
Κρύβονται τόσο καλά
που περνούν απαρατήρητοι
Όσες φορές τους αναζήτησαν
βρήκαν μόνο τα παπούτσια τους
κάτω από την κουρτίνα
κι έναν ήσκιο δίπλα
στο παράθυρο
σαν αυτόν που αφήνουν
τα παλιά κάδρα στους τοίχους
εκείνα που εικονίζουν
ζωές
που υπήρξαν

ΑΒ

Χιόνι
Ίχνη παράλληλα,αντίθετα
διασταυρούμενα
από ζωές που δεν συναντήθηκαν
...

Τ' όνειρο βουλιάζει
σε μια υδαρή πραγματικότητα
κι ο έρωτας αποδημητικός
αναχωρεί με τα πρώτα κρύα
Μόνο η αγάπη μένει
κι είναι η ρίζα της μνήμης
Μόνο η αγάπη μένει
και ξέρω πια καλά
ότι δεν μ' αγάπησες

ΑΒ

Λαβύρινθος
Στο βάθος σκοτεινών διαδρόμων
σκελετοί παλαιών ερώτων
Μέσα το σαρκοβόρο τέρας
κι απ' έξω
μια λυπημένη Αριάδνη
μ' ένα σκοινί
ψάχνει γερά κλαδιά σε δέντρα
Φοβάμαι
γιατί όπως λεν
στο τέλος έρχετ' ο Θησέας
που ν' επιδέξιος στο σπαθί
κι εξασκημένος
λαβυρινθώδεις αυταρέσκειες
να σκοτώνει

ΑΒ

Αρνούμαι με τους ήσκιους
να παλέψω
Σαν βγήκα απ' το υπόγειο
με κέρδισε το φως
Εκείνοι σαν κατάσκοποι
μ' ακολουθούν συνέχεια
κι αναρωτιούνται πώς
Κάνουν κομμάτια τις στιγμές
και τις χαρές κουρέλια
μου λεν δεν τις αξίζω
Όμως στα κούφια λόγια τους
εγώ βάζω τα γέλια
κι αδιάφορα σφυρίζω
Κι όταν μες στο δωμάτιο
ασφυκτικά πληθαίνουν
τις νύχτες που αξημέρωτες
φαίνονται και βαριές
Ενώ αυτοί με ενοχές
να τσακιστώ προσμένουν
χωρίς συμπόνια κι έλεος
στυγνά τους παραδίνω
στις πρωινές της μέρας
τις χοές

ΑΒ

postit

Μην ξεχαστώ
σε μνήμες
Το σήμερα
έχει παγώσει
και γλιστράει

ΑΒ

Το τραγούδι της νιφάδας
Νιφάδες σαν ζάλη
στροβιλίζει τ' αγέρι
το χιόνι σκεπάζει άλλο χιόνι
Πεθύμησα πάλι
ζεστό καλοκαίρι
κι εσένα που τώρα είσαι μόνη
Νιφάδες χορεύουν
στη νύχτα στο κρύο
το χιόνι σκεπάζει άλλο χιόνι
Αλήθειες γυρεύουν
θλιμμένα αντίο
Γυμνή η αγάπη κρυώνει

Ατέλειωτος δρόμος
Ο χρόνος πηγαίνει
Η στιγμή νιφάδα που λιώνει
Του κύκλου ο νόμος
Η νύχτα πεθαίνει
Στον κόσμο ξανά ξημερώνει
ΑΒ

Δεν γράφω ποιήματα
Λέξεις
σε κέραμους παλιές
χαράζω
Προσεκτικά μετά
και με ευλάβεια
στο χώμα
τις ενταφιάζω
Έτσι λειψό
θρυμματισμένο κι άνυδρο
κατανοώ
τον αμφορέα του κόσμου
Μα και στον έρωτα
ψάχνω ένα σπάραγμα
να συμπληρώσει
τα συντρίμμια
εντός μου

ΑΒ
Το ποίημα αυτό το εμπνεύστηκα όταν διάβασα το βιβλίο του Γιάννη Πατίλη, "Το σπασμένο είναι πιο ανθεκτικό.(Στίχοι και σκέψεις για την ηλικία των ερειπίων)", 2016, εκδόσεις Gutenberg

Θα περάσουν κάποτε ανάμεσα στις λέξεις μας, όπως διασχίζει κανείς ανθισμένο λιβάδι. Αγκαλιά με την αγαπημένη τους θα περάσουν. Θα θαυμάσουν τα χρώματα, θα αισθανθούν το άρωμα των λουλουδιών και θα συνεχίσουν. Γιατί εμείς δεν γράψαμε ποιήματα, εμείς σαν ακάματοι αντιγραφείς σε σκοτεινά μοναστήρια, διασώσαμε σε κώδικες αισθημάτων την ελπίδα ότι στην άκρη του δρόμου περιμένει ακόμα το καλοκαίρι.
ΑΒ
Ο πίνακας του Μονέ "Τρεις λεύκες το καλοκαίρι"

Βυθίζομαι στην ποίηση
Βυθίζομαι στην ποίηση
Είναι το άλλο όνομα της μοναξιάς
ή η παιδική κρυψώνα
κάτω απ' το κρεβάτι
Ένας αναβαπτισμός
σαν τους Χατζήδες στον Ιορδάνη
Με την ποίηση φαίνεται
διαφορετικός ο κόσμος
όπως όταν κοιτάς τον ήλιο
με υγρά μάτια
και ανατέλλει
ένα ουράνιο τόξο
στο βλέμμα σου

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Η ζωή
όπως το χιόνι
Στην αρχή απαλή πάλλευκη αθωότητα
και μετά λευκάζοντες σωροί βρομιάς
που βουλιάζουν αργά στη λάσπη

ΑΒ

Ξέρω πώς θά 'ρθεις
Είναι μεγάλοι οι δρόμοι
Των ανθρώπων
Κι άργησες λίγο
Σε κρατώ
Μνήμη παιδική
Απόγευμα Αυγούστου
Ξέπλεκα μαλλιά
Το άγγιγμα των ματιών
Κι ένα αθώο
Δροσερό γέλιο
Πιο μεθυστικά
Κι απ' το καλοκαίρι
Το ξέρω πως θά 'ρθεις
Κρατώ μια αγκαλιά
Ζεστή
Κρυμμένη
Από τη συνάφεια
Του κόσμου

ΑΒ

Αεί διδασκόμενος

Ενώ φωνάζουν
«ωσαννά»
κάποιοι στη χούφτα
ζεσταίνουν
καρφιά
Το χέρι
το πρόθυμο
για τ' αργύρια
τρώει στο ίδιο
τραπέζι
Κι εύκολα
η υπόσχεση
για θυσία
γίνεται
"ουκ οίδα αυτόν"
Έτσι φοράω αδιάβροχο
όταν βρέχει ενθουσιασμούς
αντιολισθητικά παπούτσια
στους στεγνούς δρόμους
κι ένα δράμι θλίψης
στα πανηγύρια της χαράς

ΑΒ

23 Σεπτεμβρίου στις 10:58 μ.μ. ·

Χρυσοθήρας
Χρόνια πολλά
στων στεναγμών
τις εκβολές
μαζεύω χρυσό
απ' τις ροές
των δακρύων

Α.Β

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

22 Σεπτεμβρίου στις 3:35 μ.μ. · Τροποποιήθηκε ·

Τέχνη
Τέχνη είναι
ο μακρύς μονόλογος
η δήθεν συζήτηση
με τους ήσκιους σου
όταν φοβάσαι
Τέχνη είναι όταν ανοίγεις
κοίτες για να διοχετεύσεις
τους χειμάρρους που ξεχείλισαν
μέσα σου
Μετά να θάβεις τους πνιγμένους
εαυτούς σου
και να μοιράζεις
στα ορφανά αισθήματα
χαρταετούς
για να μην ξεχάσουν πως
υπάρχει ουρανός
Τέχνη είναι
ν' αποζητάς την αγάπη
κι όταν τη βρίσκεις
να γίνεσαι απ' την αρχή
βρέφος στην αγκαλιά της
για να θηλάσεις
τη μυρωδια του τριαντάφυλλου
το χρώμα της άνοιξης
και το χάδι του ανέμου
απ' το επερχόμενο καλοκαίρι
Τέχνη είναι να κοιτάς
το χθες
όπως ο οδοιπόρος
το δρόμο που τον έφερε
Να αγαπάς το αύριο
γιατί δεν υπάρχει
και να πίνεις το σήμερα
όπως οι ηλικιωμένοι
τον απογευματινό
καφέ τους
Τέχνη είναι να ζεις
Να λαχταράς την ανάσα
όπως το παιδί τα δώρα
κάτω από το
Χριστουγεννιάτικο δέντρο
Τέχνη είναι να ζεις

Μα ποιος στ' αλήθεια
μπόρεσε
την τέχνη
να ορίσει;
Αλέξανδρος Βαναργιώτης

• 17 Σεπτεμβρίου στις 10:15 π.μ. ·

  Αμφίπολη
  Αμφιλαφής
  Προέκυψε
  Σε τόσο άδειο χώρο
  Όταν πονούν
  Οι ζωντανοί
  Συνομιλούν με τάφους
  Βαρύ το ανακάλημα
  Μα δεν υπάρχει όρκος
  Κι η Αρετή βολεύτηκε
  Βρήκε δουλειά στα ξένα
  Κάτοπτρα μοιάζουν οι νεκροί
  Μ’ ελπίδα αν ανασπώνται
  Δεν έχουν σύννεφο άλογο
  Ούτ’ άστρο χαλινάρι
  Και δεν μυρίζουν λιβανιές
  Μονάχα διαψεύσεις
  

  Αλέξανδρος Βαναργιώτης

  Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

  
  

  Αλέξανδρος Βαναργιώτης

  12 Σεπτεμβρίου στις 8:08 μ.μ. ·

  Τα σχολικά βιβλία
  Φτάνουν ολοκαίνουρια
  Μυρίζουν χλώριο και κόλλα
  Θα στριμωχτούν μετά σε τσάντες
  Ανάμεσα σε κινητά και κασετίνες
  Μπουκαλάκια νερού
  Και μισοφαγωμένες τυρόπιτες
  Θα ρυτιδιάσουν τα εξώφυλλα
  Και θα σκιστούν
  Λαδιές και μουτζούρες
  Θα επιβεβαιώνουν την κακή σχέση
  Στο τέλος θα περάσουν
  Όπως όλα
  Στην ανακύκλωση του χρόνου
  

  Κείνες τις σελίδες σκέφτομαι
  Λίγο μετά τη μέση
  Που δεν θα διαβαστούν ποτέ
  Την ύλη που δεν τέλειωσε
  Κείνες τις σελίδες σκέφτομαι
  Που περικλείουν τα σημαντικότερα
  Και τι συγκυρία
  Τα σπουδαιότερα πράγματα
  Να γράφονται πάντα
  Στο τέλος
  Αλέξανδρος Βαναργιώτης

  
  

  
  

  7 Σεπτεμβρίου στις 10:58 μ.μ. ·

  Παίζοντας με τίτλους
  Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν
  Το δέντρο που πληγώναμε
  Πόθοι κάτω από τις λεύκες
  Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες
  Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια
  Α.Β

  
  

  • 
    

    
    

  Αλέξανδρος Βαναργιώτης

  3 Σεπτεμβρίου στις 8:45 π.μ. ·

  Μας είπαν:
  "Βγείτε λίγο απ' το σπίτι
  Μια βόλτα μέχρι την πλατεία
  Να σας χτυπήσει ο ήλιος
  Θα μουχλιάσετε"
  Ήξεραν τι μαγεία έχει
  ο δρόμος
  Γι' αυτό μας δώσανε
  χοντρά παπούτσια
  Είχαμε όμως την ασθένεια
  της λύπης
  Γυρίζαμε από τύμβο
  σ' άλλο τύμβο
  Χορτάσαμε νεκρούς
  και ιστορία
  Τώρα που επιστρέψαμε
  στο σπίτι
  Μ' ένα χαμόγελο
  "Πατέρα γύρισα
  Μητέρα!"
  Το σπίτι άλλο ένα
  μαυσωλείο
  Μισοθαμμένο
  κάτω από τη σκόνη
  "Βγείτε στο δρόμο"
  Λέμε στα παιδιά μας
  και τους φοράμε δυο φτερά
  στους ώμους
  Ελπίζοντας
  μια μέρα να πετάξουν
  Φεύγουν εκείνα
  κρύα, μαργωμένα
  Στα μάτια έχουν
  του Ίκαρου τη θλίψη
  "Βρέχει πολύ
  πατέρα, λεν
  στα ξένα"
  

  Αλέξανδρος Βαναργιώτης

  Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

Αλέξανδρος Βαναργιώτης
25 Αυγούστου ·
Τώρα θα πάω στο νησί
Τώρα, που φεύγουν
τα καράβια φορτωμένα
Θα μπω σε άδειες εκκλησιές
ν' ανάψω τα καντήλια
Θ' αγγίξω πόρτες γέρικες
σοβάδες φουσκωμένους
Θα πάρω απ' τα πλακόστρωτα
χαμένα σκουλαρίκια
μαντίλια που πατήθηκαν
σπασμένα κομπολόγια
Θα ανασάνω μυρωδιές
που πίσω ξεχαστήκαν
ξεθυμασμέν’ αρώματα
κορμάκια ιδρωμένα
Ένα καφέ μετά θα πιω
στην άκρη της πλατείας
του ανέμου άθυρμα κι εγώ
με τα πεσμένα φύλλα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε
23 Αυγούστου ·
Έτσι ζεστός
θα φύγει ο Αύγουστος
Δαγκώνει μες στα δόντια του
μια θλίψη
Πλάγιασε ο ήλιος
άλλαξε το φως
λίγη χαρά
μες στην καρδιά
έχω κρύψει
Φθίνουν οπώρες
στις χωματερές
Στο Ιράκ
θα επιτεθεί πάλι
η Δύση
Αυξάνουν στα συσσίτια
οι ουρές
ο γόρδιος δεσμός
δεν έχει λύση
Έτσι ζεστός
θα φύγει ο Αύγουστος
σαν κάθε Αύγουστο
μ' ένα μελτέμι θλίψη

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

13 Αυγούστου ·

Κάπως έτσι θά'ταν
κείνα τα καλοκαίρια
του πολέμου
Κάπως έτσι
κείνος ο Ιούλιος
της επιστράτευσης
Να κοιτά ο κόσμος
τη θάλασσα
κι αυτή να αφρίζει
όλο πίκρα και πόνο

Μπύρα πικρή
σερβιτόρος σκυφτός
θάλασσα άξενη
εσωστρεφής
γεμάτη μυστικά
από τους νεκρούς
που ναυάγησαν
στην αλμύρα
του χρόνου
Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

12 Αυγούστου · Tríkala ·

Θέρος
Γραφεία παραθερισμών
εν μέσω
αναισχύντων θερισμών
Πτωχεύσεις, τουρισμός
τόμπολα
Ιράκ, Παλαιστίνη
Έμπολα

Παραφωνία
τα γυμνά κορμιά
των αναισθήτως
λιαζομένων
στην αφωνία
που γεννά
θέα νεκρών
και
διαμελισμένων
Θλιμμένος άνεμος
κουνά
τα ξέφτια
της παλιάς αιώρας
Δίχως να ξέρει
τραγουδά
το requiem
μιας μικρούλας
χώρας
Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

30 Ιουνίου · Tríkala ·

Ξάπλωσε κάτω από την καρυδιά. Ένιωσε αμέσως τη δροσιά. Άκουσε τα φύλλα να ψιθυρίζουν. Κοίταξε τα κομμάτια του ουρανού που αχνοφαίνονταν στο παιγνίδισμα των ήσκιων. Κάποτε τέτοια εποχή ήταν πάνω στα κλαδιά. Έκοβε καρύδια, ενώ ήταν ακόμη άγουρα. Ο θείος τους κυνηγούσε, γιατί ήθελε να τα εμπορευτεί. Τους έβαζε στη σειρά και ρωτούσε παίζοντας ποιος έκλεψε καρύδια. Όλοι αρνούνταν, αλλά τους πρόδιδαν τα βαμμένα χέρια. Ο θείος έφυγε από χρόνια. Η θεία, ογδοντάχρονη πια, με το ζόρι...

Ήταν περίεργη η ζωή στο Δίστομο. Ευγενικοί άνθρωποι, εξαιρετικό κλίμα, στις πλατείες πλατάνια και δροσερό αεράκι ακόμη και τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Όμως στην ατμόσφαιρα αιωρούνταν η μυρωδιά της σφαγής. Στα στενά που περπατούσες, τα παλιά πέτρινα σπίτια ήταν φορτωμένα μνήμες. Κάποια δεν κατοικήθηκαν ξανά ποτέ. Έμειναν χρόνια έρημα με το αίμα να έχει ποτίσει ανεξίτηλα τα ξύλινα πατώματα και απέξω με κόκκινα γράμματα να επισημαίνεται"Εδώ σφαγιάσθηκαν υπό των..." Οι νέοι με εκδηλώσεις μνήμης, που με τον καιρό εκφυλίστηκαν σε ανούσια πανηγυράκια, ακολουθούσαν την φυσική πορεία του χρόνου που θέλει όλα κάποτε να είναι ανάμνηση. Όμως η λιτανεία κατέληγε στο λόφο με τα ονόματα των νεκρών και τα οστά. Μια πραγματικότητα που γεννούσε αναπόφευκτα ρίγος και στους πιο αμνήμονες. Τον καιρό που υπηρέτησα, ζούσε ακόμη η Μαρία Παντίσκα, "η γυναίκα του Διστόμου", όπως καταγράφηκε στην ιστορία εκείνη η μαυροφόρα νέα που φωτογραφήθηκε με τα χέρια σταυρωμένα, να κλαίει δύο μήνες μετά τη σφαγή. Μου την έδειξαν τα εγγόνια της ξαπλωμένη στο κρεβάτι με γεροντική άνοια. Ζούσε η Παναγιώτα Σφουντούρη, η σπιτονοικοκυρά μου, η οποία έχασε τον άνδρα της και η ίδια γλίτωσε πηδώντας, έγκυος ούσα, από το πίσω μπαλκόνι. "Γιατί κυρία Παναγιώτα", τη ρώτησα κάποια φορά στις 10 Ιουνίου, "δεν κατεβαίνεις κι εσύ στις εκδηλώσεις;" "Αχ παιδάκι μου, μου απάντησε. Εγώ αυτή τη μέρα μόνο να κλαίω μπορώ, μόνο να κλαίω". Και ήταν 82 ετών...

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

3 Ιουνίου ·

Με το στυλό τους
ερέτες του αύριο
κωπηλατούνε
Για αστρολάβο
στου κόσμου το έρεβος
έχουν τη σκέψη

Τριαντάφυλλο
η ζωή τους π' άνθισε
σε καταιγίδα
Α.Β

Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

30 Μαΐου ·

Η γέφυρα
Στο τέλειωμα
της πόλης
πάνω από το ποτάμι
μια γέφυρα
δεν τέλειωσε ποτέ
Γιατί; Κανείς δεν ξέρει
Σαπίζει χρόνια
στο κενό
με τα μπετά
και τη σκουριά της
Μια πύλη
δίχως πέρασμα
Στημένη εκεί
να κρέμονται
πλάι στην ανήκεστη
φθορά της
οι μέρες
απ' το θλιβερό
του χρόνου καλαντάρι

Α. Βαναργιώτης

Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

29 Μαΐου ·

Η πόλη
Η πόλη αρχίζει από το νερό ή τελειώνει στο νερό. Τα βράδια μου αρέσει να παίρνω έναν ήσυχο δρόμο που με βγάζει στο ποτάμι. Είναι πολλοί οι ήσυχοι δρόμοι που πορεύονται παράλληλα στους μεγάλους, αλλά χωρίς να φωνάζουν, με τα φώτα χαμηλά. Ακούς τριγμούς, ψιθύρους, τον αέρα να βουίζει. Στη μύτη σου φτάνουν αλλόκοτες μυρωδιές. Υγρασία, γιασεμί, τηγανίσματα. Στα μπαλκόνια κυματίζουν μπουγάδες. Στις γωνίες αναστενάζουν ερωτευμένοι. Το καλοκαίρι θρηνεί κάποιος γκιώνης, το χειμώνα αλυχτούν οι σκύλοι. Ο πόνος σαν ιστός μας ενώνει. Περπατώ και κοιτώ το φεγγάρι, αν έχει φεγγάρι. Μια δροσοσταλίδα είναι που ανέβηκε από το ποτάμι, ένα δάκρυ που ανέβηκε από τους ανθρώπους. Η πόλη αρχίζει από το νερό και τελειώνει στο νερό.
Αλέξανδρος Βαναργιώτης

28 Μαΐου ·

Πώς φουρφουρίζει
στα φτερά των πελαργών
το καλοκαίρι
Α.Β

Σε περίμενα
εκείνο το φθινόπωρο
Αργούσες και σκάλιζα
σ' ένα κορμό
ανάμεσα σε καρδιές
και ονόματα
τ' όνομά σου
Σκάλιζα
με την απελπισία
που οι φυλακισμένοι
γράφουν στον τοίχο
"αύριο"
Όσο αργούσες
τόσο έσκαβα βαθύτερα
την πληγή
Έπεφταν πάνω μου
κίτρινα φύλλα
"Το δέντρο δακρύζει"
σκέφτηκα
Ίσως όμως πάλι
να μην δάκρυζε
Απλώς γνώριζε από πριν
πώς δεν θα 'ρθεις
γιατί στην αγάπη
μόνο πηγαίνεις
Ήξερε επίσης καλά
με τόσα στίγματα
ματαιότητας πάνω του
πως
η αγάπη δεν έχει
ονόματα
μονάχα πρόσωπα
μονάχα πρόσωπα
χαμένα στο πλήθος

Α. Βαναργιώτης

Το σκοινί

Κάπου στο χθες δέσαμε το σκοινί μας
Τραβώντας μπρος όλο και λιγοστεύει
Καθώς μια μια ξηλώνουμε τις μέρες
Γυμνοί στο τέλος σε μια πόλη άδεια
Θα βλέπουμε τους άλλους να περνάνε
Η μνήμη θα ΄ναι η μόνη συντροφιά μας
Κι ένας καημός βαθύς θα μας κλονίζει
Που ‘χαμε μάθει πια
να προχωράμε

ΑΒ

Διάττοντες

Ποιος προσέχει
εκείνα τα παιδιά που σηκώνουν
μεγάλη Παρασκευή
τους επιτάφιους
στους πληγιασμένους
ώμους τους;
Μόνο όποιος δοκίμασε
ξέρει
πόσο θάρρος
χρειάζεται
για να σηκώσεις αγάπη

Και πότε κατάλαβε κανείς
εκείνα τα παιδιά
που στην σκεπή
της εκκλησίας
ανάβουν το βεγγαλικό
της ψυχής τους
και γίνονται Ανάσταση;
Μόνο όποιος κάηκε από αγάπη
ξέρει από Ανάσταση
Όμως
πόσο άδειο
θα ήταν το καλοκαίρι
χωρίς τζιτζίκια
αδελφοί μου
Πόσο ακίνητη
πόσο ανυπόφορα πληκτική
η νύχτα
χωρίς διάττοντες
αστέρες
Α.Β

Σάος

Σε περίμενα
όπως οι απελπισμένοι τη σελήνη
να μαγέψει και να ομορφύνει
την άρρωστη πόλη
Το ήξερα πως θά 'ρθεις για λίγο
γιατί 'ναι μικρά τα καλοκαίρια
και βιαστικά τα χελιδόνια
που κάνουν κύκλους
πάνω από φθινοπωρινούς
σιτοβολώνες

Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Σάος:Φεγγάρι, βουνό της Σαμοθράκης

Συστάδες δέντρων και πιο κει
οι πισσωμένοι στύλοι της ΔΕΗ
Έτσι αδιόρατα
οι νεκροί μας
παραστέκουν
δίχως δικαίωμα
σε λόγο και αφή
χωρίς και τα δικά μας
μάτια να τους βλέπουν

ΑΒ

Τραγούδι
Είχε από ώρα ο ήλιος γείρει προς τη δύση
Πλυμένα όνειρα, βρεγμένες προσδοκίες
έξω απλωμενα στων φτωχών τις συνοικίες
ξεθωριασμένα απ' το χρόνο και τη χρήση
Ό,τι αντιπαροχή αρνήθηκαν να δώσουν
στα σκοτεινά τα βγάζουν να στεγνώσουν

Μες στων καιρών που λέμε τα σημεία
Είναι κι αυτοί που μένουν στο παιχνίδι
Για να ξεχάσουν τα παιδιά τους λεν αστεία
και βάζουν τέρμα το σι ντι του Καζαντζίδη
όταν δεν έχει στο ψυγείο γάλα
Ζουν με μικρά μα ελπίζουν στα μεγάλα
Και περιμένουν των ανθρώπων οι παρίες
να ρθει η άνοιξη ν' ανθίσουν ακακίες
Σαν εκκρεμότητα κι εγώ πού 'χεις αφήσει
προσμένω νά ρθεις κι η ζωή να ξαναρχίσει
ΑΒ

Φεύγοντας
άφησες ανοιχτή
την πόρτα πατέρα
Από τότε
πολύς ουρανός
μπαινοβγαίνει
στα μάτια μας
Πολύς ουρανός
αλλά και η βαριά
μοναξιά
της απόστασης

ΑΒ