Το νησί

Κάποτε θα τελειώσει το ταξίδι
και στο νησί οριστικά θα φτάσω
Τώρα που χόρτασα της θάλασσας το ξίδι
τόση αρμύρα πώς
να την ξεχάσω;

Όσοι με νοιάζονται θα λεν δικαίως:
" Πες μας τι έχεις;
Σε προσμέναμε να 'ρθείς είκοσι χρόνια
Λιώναν και βγαίναν στα βουνά τα χιόνια
Για φρυκτωρίες σου κοιτάζαμε ματαίως
Γιατί όταν σου μιλάμε
δεν προσέχεις;"

"Εσείς με περιμένατε, εγώ ερχόμουν
Ταξίδευα με του νησιού τη νοσταλγία
Μα έφαγε η αρμύρα το μυαλό μου
και όλα πλέον μου γεννούν ανία

Μες στην καρδιά μου έχω μόνο καταιγίδα
γι' όσα δεν έζησα
γι' όσα δεν είδα"

Κάποτε θα τελειώσει το ταξίδι
Θα επιστρέψω μες στην τρύπα μου σα φίδι
Δεν κατεβάζω τη βαλίτσα από τη σχάρα
Θ' ανοίξω του Αιόλου το τσουβάλι
και πριν αράξω θα ξεφύγω πάλι
Αν με ζητήσουν,
πείτε πήγα για τσιγάρα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης