Μία δερμάτινη βαλίτσα
του πατέρα
είχε από χρόνια στο πατάρι
ξεχαστεί
ποιος το περίμενε ότι θα ‘ρχόταν
μέρα
που κάποιος άλλος θα την ξαναχρειαστεί
Έριξε μέσα ρούχα και ζεστές φανέλες
στρίμωξε πάνω δυο μεταπτυχιακά
φωτογραφίες για τις άδειες κρύες μέρες
κι ένα προφίσενσι που πήρε στ’ αγγλικά
Στον ίδιο πέτρινο σταθμό
ίδια ιστορία
σκηνές που είδαμε παιδιά στο σινεμά
ένα εισιτήριο που γράφει Γερμανία
και μια κοπέλα δακρυσμένη που κοιτά
Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου