Ο πατέρας είχε στη ντουλάπα ένα κοστούμι που σπάνια φορούσε
Η μάνα μια τσάντα που δεν είδα ποτέ κρεμασμένη στον ώμο της
Η γιαγιά ένα ασημένιο μενταγιόν σε καρφάκι δίπλα στο κρεβάτι
Κι ο παππούς ένα ακριβό κομπολόι στο συρτάρι του
Τι νά 'ναι αυτά τα αχρησιμοποίητα πράγματα αναρωτιόμουν παιδί
Τώρα που σε κουτί έχω φυλάξει ένα μολύβι που μου χάρισες
καταλαβαίνω ότι όλοι έχουν κάπου κρυμμένη μια μνήμη αγάπης
που αγνή και καθαρή κάποτε δόθηκε
όπως αυτοί που διασχίζουν έρημο
και κρατούν μια στάλα νερό να βρέξουν τα χείλη τους όταν διψάσουν
Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου