Τα βλέπουμε
μετέωρα,
φύλλα ξερά,
και ξέρουμε
σε λίγο θα σαπίζουνε στο χώμα.
Και τότε εκείνα ξαφνικά
με ένα θρόισμα του ανέμου απαλό
ρίχνονται στο κενό
και δίνονται -τι λεβεντιά!-
σε έναν κύκνειο δερβίσικο χορό
όλο στροφές, τινάγματα και κόλπα.
Και με το πέταγμα αυτό το τολμηρό
θαρρείς υψώνονται πάνω από τη φθορά
και αψηφούν το θάνατο,
σχεδόν τον ακυρώνουν.
Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου