Χαικού

 








Φωτογραφία φωτογραφίας
 -δρόμος της παλιάς Λάρισας-

Ιχνογραφίες
ανεμελιάς παιδικής
τα γόνατά μου

Σε κάθε γάμο 
πάντα βουβοί στην άκρη 
οι πονεμένοι

Λόγος και πράξη
στη δεύτερη δεν ήσουν
ποτέ εντάξει

Ξυπνάς μια μέρα
κι είναι τόση η γαλήνη
που αναρωτιέσαι

Xωριά του κάμπου·
Σαν από χρόνια άδειες
φωλιές πελαργών

Μες στην ντουλάπα
στα διπλωμένα ρούχα
η μυρωδιά σου

Κρύβομαι καλά
κανείς δεν κατάλαβε
πόσο μου λείπεις

Στην Κουμουνδούρου
ξάπλα σε άδειες κούτες
η ηθική μας

Κι οι προσευχές μας
μικρές κραυγές κάποτε
απελπισίας

Μας κοιτά το χθες
κι ειρωνικά γελάει
πίσω απ' τη μέρα

Αχ, πατρίδα μου
των στεναγμών το λίκνο
και του θανάτου

Πεσμένα φύλλα
σαν ανακοινωθέντα
ενός θανάτου

Ποια ολότητα;
Κατακερματισμένοι
είμαστ’ όλοι μας

Νύχτωσε πάλι 
Με φαντάσματα του νου
Πέρασε η ώρα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης