Η εξομολόγηση ενός ασύμμετρου, ποίημα

Σας λέω, σε κύκλους και παρέες
δεν χωράω
Έχω γωνίες αιχμηρές 
που αγαπάω
Όσο με σφίγγετε εγώ
θα σας πληγώνω
Και δεν το θέλω να σας δίνω
τέτοιο πόνο

Κι από μικρός στη μέση
έχω ακαμψία
Μ’ ενδιαφέρει όμως πάντα
η ουσία
Κι ενώ με πάθος και χαρά
στην τέχνη δίνομαι
Ποτέ στο τέλος στο κοινό
δεν υποκλίνομαι

Έχουμε ανάγκη τις γενιές
μα και τα σμάρια
Υπάρχουν όμως στη ζωή
κι απομεινάρια
Άλλα όπως χτίζεται το σπίτι
πάν για πέταμα
Κι άλλα θα μπούνε στη σκεπή
για νά ‘ναι αέτωμα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης