Πόσο αθόρυβα
πέρασε η ζωή μας
Πόσο ανεπαίσθητα
μέσα στην ταραχή
έτσι που επάλληλες
έσπρωχναν οι γενιές
κι έσκαγαν σαν τα κύματα
η μια πάνω στην άλλη
καθώς αλύπητα
του χρόνου οι αληγείς
τις ρίπιζαν διαρκώς
και τις ωθούσαν
Κεραίες πάνω στις σκεπές
όνειρ' ασπρόμαυρα
μας έραιναν κι ελπίδες
Σαν τσίχλα μηρυκάζαμε 
το ψέμα
Καιροί ευμάρειας
κορίτσια θελκτικά
ραστώνη στα νησιά
τ' Αύγουστου μεσημέρια
Έξω από την ακτή
ναυάγησ' η χαρά
Στους Φαίακες
δεν έφτασ' η σχεδία
Ξυπνήσαμε γυμνοί
στις πέτρες
στους σκορπιούς
και γύρω λαίμαργα
τα όρνια κάνουν κύκλους

Πόσο αθόρυβα
κύλησε η ζωή μας
Πόσο αθόρυβα
και πόσο τραγικά

Α.Β