Αρνούμαι με τους ήσκιους
να παλέψω
Σαν βγήκα απ' το υπόγειο
με κέρδισε το φως
Εκείνοι σαν κατάσκοποι
μ' ακολουθούν συνέχεια
κι αναρωτιούνται πώς
Κάνουν κομμάτια τις στιγμές
και τις χαρές κουρέλια
μου λεν δεν τις αξίζω
Όμως στα κούφια λόγια τους
εγώ βάζω τα γέλια
κι αδιάφορα σφυρίζω
Κι όταν μες στο δωμάτιο
ασφυκτικά πληθαίνουν
τις νύχτες που αξημέρωτες
φαίνονται και βαριές
Ενώ αυτοί με ενοχές
να τσακιστώ προσμένουν
χωρίς συμπόνια κι έλεος
στυγνά τους παραδίνω
στις πρωινές της μέρας
τις χοές

ΑΒ