Το σκοινί

Κάπου στο χθες δέσαμε το σκοινί μας
Τραβώντας μπρος όλο και λιγοστεύει
Καθώς μια μια ξηλώνουμε τις μέρες
Γυμνοί στο τέλος σε μια πόλη άδεια
Θα βλέπουμε τους άλλους να περνάνε
Η μνήμη θα ΄ναι η μόνη συντροφιά μας
Κι ένας καημός βαθύς θα μας κλονίζει
Που ‘χαμε μάθει πια
να προχωράμε

ΑΒ