Η μύηση

Θ’ αποθέσουμε τα ενδύματά μας ένα ένα

Στου χρόνου τα ιερά να μυηθούμε

Μέχρι στης ύπνωσης τη λήθη να χαθούμε

-Τα τρομαγμένα μάτια μου θ’ αναζητούν εσένα-

Σαν το παιδί θα είμαι φοβισμένος

Που ψάχνει απεγνωσμένα τον πατέρα

Στ’ απόκρημνα μεθόρια του επέκεινα, του πέρα

Απ’ το κορμί νιώθεις μακριά κι απ’ τη μορφή σου ξένος

Μόνη χαρά κοντά κι εγώ όμοιος ομοίω

Με ταπεινούς που αντιπαλεύουν μιαν ασθένεια

-Εικόνα μακρινή στων εύρωστων την έγνοια-

Στο Γενικό θα μπω Νοσοκομείο

ΑΒ