Διάλογοι

Ήσουν απ’ τα παιδιά
που στρίμωξαν στην τσέπη τους
κομμάτια γνήσιο ουρανό
κείνο το απόγευμα της δωρεάς
των αγγέλων
Κι ύστερα με μια παρέα φοιτητών
μιαν άνοιξη είδατε ένα σύννεφο
με παντελόνια
Ήταν τότε που μεθυσμένοι
με τρικυμισμένα χείλη
δώσατε υπόσχεση
ότι ποτέ δεν θα παραδώσετε
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
στη σκόνη του καιρού
Όμως
ως κεραυνοί
ή ως πλήγματα επάλληλα της Μοίρας,
επί των πτώσεων ενέσκηψαν αι πτώσεις
στο σώμα στην ενθύμηση, πονάς
Κι έτσι όπως βρέχει
αδιάκοπα
στον κάμπο τον θλιμμένο
η ποίηση
μια ομπρέλα
να ξεχνάς