Είχε τ' απόγευμα εκείνο λες δακρύσει
σαν νά 'ταν ξένο στου καιρού τα άλλα
Τσιγάρα ανάβαμε, ο ήλιος προς τη δύση
Και μες στα μάτια σου μια θλίψη τα μεγάλα
Η νύχτα έγειρε και έσβησε η μέρα
Το φως πώς να αντέξει τόσο πόνο;
Κάποιος που πέρασε μας είπε "καλησπέρα"
Μονάχη χάθηκες σκιά μέσα στο χρόνο
Ποια τύχη, ποιος διωγμός και ποια πορεία
μια καταχνιά μας άφησε στον ώμο
Είχαμε στην αγάπη ευκαιρία
μικροί όμως κι ανίδεοι δεν βρήκαμε το δρόμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου