Η θλίψη του θέρους

Έχουν μια θλίψη τα καλοκαίρια

Είναι τα νεκρά παιδιά που περιφέρονται

στους δρόμους

Τ' ακούνε

οι ποιτητές

Τα βλέπουν

οι σαλεμένοι

Τα νιώθετε κι εσείς

Εκείνη η απόκοσμη αύρα

που μπαίνει από το παράθυρο

αιφνίδια

κουνά τις κουρτίνες

και δροσίζει το ιδρωμένο

σας στήθος

Έχουν μια θλίψη τα καλοκαίρια

Είναι που αποφασίζουμε

να ξεσκονίσουμε την αποθήκη

με τα όνειρα

και τα βράδια καθόμαστε

στο βορινό μπαλκόνι

κοιτώντας

τους χαρταετούς των άστρων

την άρκτο

και τον πολικό αστέρα

ΑΒ