Θάνατος. Κέντρα κι επαρχίες
κάτω απ’ τον ήλιο
αποσυντίθενται και λιώνουν
σαν τις παχύσαρκες τις ευτραφείς
κυρίες
τα καλοκαίρια
που ζεσταίνονται κι ιδρώνουν
Μια μυρωδιά σαπίλας πέρα ως πέρα
αρχές και εξουσίες κι ιεράρχες
στων ταπεινών στρογγυλοκάθισαν
τις ράχες
κι είναι πιο σκοτεινή από τη
νύχτα η μέρα
Θάνατος, τα πουλιά τα τρομαγμένα
στους ξαφνικούς κι απρόσμενους τους
ήχους
όταν γκρεμίζουνε παλιού σπιτιού
τους τοίχους
Στα «μπαμ» εκείνα που θυμίζουνε
εσένα
Θάνατος. Δεν κρατιέμαι κλαίω
κάθε φορά που πάω σε κηδεία
Κι αν σε παρηγορεί στο λέω
Πεθαίνουν πια πολλοί απ’αηδία
ΑΒ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου