Πόσον καιρό
σε σταυροδρόμια γνώσης
σκότωνα
της άγνοιας
το νείκος
Τώρα μπορώ
να την αποδεχτώ
Κοιμήθηκα μαζί της
Κι έγινα φίλος σου
μεγάλε στοχαστή
πού 'πιες το κώνειο
για κείνο το
"ουκ οίδα"
Τον ορισμό
της ποίησης
μας έδινες
"αειροή κι αστάθεια"
Τα πάντα φευ
πώς φεύγουν
Κινήσεις της ψυχής
της μνήμης
τ' όνειρου
Σωμάτων μετατόπιση
τευτονικών πλακών
ή εποχών του χρόνου
Ποτάμια καταρρέοντα
Ατρύγητοι ωκεανοί
και μέλανες
Σύμπαντα σκοτεινά
της άγνοιας
ω γνώση!

Α. Βαναργιώτης