Πτώση

Είχε μια θλίψη
το φθινόπωρο
που έφευγε
με μνήμες, επετείους
εξεγέρσεις
Ο χρόνος βάρος στα κορμιά μας
πρόσθετε
Ήμασταν ο κανόνας πια
κι οι εξαιρέσεις

Χθες στο παρκάκι
απρόσμενα
με φίλησαν στο μάγουλο
δυο φύλλα
Και δεν το κρύβω,
ένιωσα
μια πνιγηρή θανάτου
ανατριχίλα

Κίτρινο στρώμα
για να παίζει ο άνεμος
Να τρίζει σαν καημός
κάτω απ' το πέλμα
Ο ουρανός ήτανε πάντα
η έναρξη
Η γη το τελευταίο σύνορο
και τέρμα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης