Οκτώβρης της μνήμης

ρείκια

Με πήρε η θεία μου να πάμε στο χωριό
Ήταν Οκτώβρης, μεσημέρι, Τρίτη
Δυο τρία ρείκια, γλάστρες με βασιλικό
μπροστά στο πλίθινο το γερασμένο σπίτι
Άρχισ' εκείνη βιαστικά να καθαρίζει
Κάθισα εγώ στα σκαλοπάτια μόνος
Είχε η ψυχή μου πάψει να ελπίζει
Άδεια η σκέψη μου και άδειος λες ο χρόνος
Κοιτούσα επίμονα στο βάθος πέρα
Νωρίς τ' απόγευμα έφεραν τον πατέρα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης