Ζωολογία

Τρέχει γρήγορα ο λαγός
ακόμη κι αν δεν τον κυνηγάνε
Είναι πονηρή η αλεπού
και τον καιρό που δεν πεινάει
Αθώο τέλος το πρόβατο
και την ώρα
που χαιδεύουν
με μαχαίρι
το λαιμό του

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Το μαχαίρι

Σαν ήρθες 
τό 'νιωσα πως έκρυβες μαχαίρι
Αναμενόμενη η έκβαση
Αφού εσύ γεννήθηκες
για να πετάς στιλέτα 
κι εγώ έχω εθιστεί
στα μαχαιρώματα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Φως

Μικρός συνομιλούσα με το φως
Δεν τό 'πνιγαν οι σκούροι γκρίζοι όγκοι
Έπαιζε με τα φύλλα, τα κλαδιά
Ερχόταν, έφευγε, γελούσε
Ήταν το φως το ιλαρό
το μελιχρό
το απαστράπτον

Γι' αυτό αγάπησα βαθιά
το χαρωπό το φως στα σταροχώραφα
του Βίνσεντ
και τη μελαγχολία του Ντε Κίρικο

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Όταν σκοντάφτεις

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι
σαν τις σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια
Σκοντάφτεις πάνω τους
και ύστερα μαζεύεις τον πόνο σου
και φεύγεις κουτσαίνοντας



Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Πτώση

Είχε μια θλίψη
το φθινόπωρο
που έφευγε
με μνήμες, επετείους
εξεγέρσεις
Ο χρόνος βάρος στα κορμιά μας
πρόσθετε
Ήμασταν ο κανόνας πια
κι οι εξαιρέσεις

Χθες στο παρκάκι
απρόσμενα
με φίλησαν στο μάγουλο
δυο φύλλα
Και δεν το κρύβω,
ένιωσα
μια πνιγηρή θανάτου
ανατριχίλα

Κίτρινο στρώμα
για να παίζει ο άνεμος
Να τρίζει σαν καημός
κάτω απ' το πέλμα
Ο ουρανός ήτανε πάντα
η έναρξη
Η γη το τελευταίο σύνορο
και τέρμα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Πίσω απ' το χαμόγελο

Δεν είμαι ποιητής
Όλοι οι στίχοι μου είναι ΑμεΑ
Ή μάλλον η ψυχή μου είναι ΑμεΑ
Της λείπει ένα μάτι τρυφερότητας
Ένα αυτί συγκατάβασης
Ένα χάδι συγχώρεσης
Μα προπαντός της λείπουν
Δύο πόδια Αγάπης
Οι στίχοι μου λοιπόν
Είναι οι πατερίτσες μου
Το καροτσάκι
Το ακουστικό μου
Κι αν με βλέπετε να περπατώ
Αρτιμελής και περήφανος
Είναι γιατί έμαθα
Να κρύβω
Σε εικόνες
Το χάος

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Κοίτα ψηλά
Στο φως θα δεις
Πόσα μηνύματα
Σου στέλνω
Με τη σκόνη

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Σκοτεινοί δρόμοι

Έπρεπε να διασχίσει 
άλλον έναν σκοτεινό δρόμο
Είχε θάρρος όμως
Πολλά χρόνια εμπειρίας
του έδιναν ένα αίσθημα σιγουριάς
ότι θα τα καταφέρει
-Στους σκοτεινούς δρόμους βέβαια
ποτέ κανείς δεν ξέρει -
Πήρε τρεις βαθιές ανάσες
Έκανε το σταυρό του
και... ξάπλωσε

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Σπίθα

Μιά σπίθα φτάνει για ν' ανάψει πυρκαγιά
Μετά μαθαίνεις αν ήσουν περισσότερο στάχτη
ή φως

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Ἔνδυση

Πῆρα ἕνα κείμενο
ποὺ φαίνονταν γυμνὸ
Τὸ στόλισα μὲ ἱστοὺς
καὶ μὲ σημαῖες
Ἔβαλα στοὺς πεζόδρομους
μαρκίζες καὶ φανοὺς
περισπωμένες καὶ βαρεῖες
σὰν κεραῖες
-Τέτοια πληγώνουν
τοὺς μοντερνιστὲς
Οὔτε ν' ἀκούσουν γιὰ ψιλὲς
καὶ γιὰ δασεῖες
Εἶναι νεκρὰ
τ' ἀρχαῖα ἑλληνικὰ
λένε καὶ βγάζουν
στὸ κορμί τους ἀλλεργίες-
Δὲν ξέρω τί θὰ γίνει
τελικὰ
Ὡς κείμενο στὸ χρόνο
ἂν θ' ἀντέξει
Ὅμως ντυμένο ἔτσι
ἑλληνικὰ
δὲν θὰ κρυώνει
μὲς στὸ ψῦχος τῶν καιρῶν
καὶ θὰ 'ναι ἕτοιμο
δάκρυα ὅταν βρέξει

Ἀλέξανδρος Βαναργιώτης

Χρόνος

Η κοπέλα που περνά 

αδιάφορη μιλώντας στο κινητό
κρατώντας απ' το χέρι ένα παιδί
που δεν θα μπορούσε να είναι 
δικό σου

Ο γέρος που ξεχάστηκε
στο φθινοπωρινό παγκάκι
βυθισμένος στις σκέψεις του
ενώ εσύ κάθεσαι στο απέναντι
και τον κοιτάς

Οι παλιοί συμμαθητές
που σε ρωτούν κάθε φορά
γιατί δεν πήγες στην προ πενταετίας
συγκέντρωση

Οι μαθητές της νεότητας
που λένε απορημένοι
"μας ξεχάσατε, κύριε;"

Κι εκείνο το
"πρέπει σήμερα να θυμηθώ"
που κολλάς με postit στο ψυγείο
δίπλα σε άλλα "πρέπει να θυμηθώ"
που δεν θυμήθηκες

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Ερμηνείες

Δεν εξηγείται τόση θλίψη
όταν βρέχει
πρέπει να είναι των νεκρών
τα δάκρυα
Γι' αυτό στους δρόμους
τόσες μαυροφόρες
κοιτούν τον ουρανό
μουσκεμένες

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Πανδημία

Σέρνεται η μέρα με γενόσημα 
στου Ασκληπιού την πόλη
Πνίγουν οι άνθρωποι 
τη μνήμη τους στις όχθες
του Ληθαίου

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Ο χρησμός

Χτυπούσε επίμονα την πόρτα μου ένας γέρος
Τις κόρες του έδειχνε πίσω του πεινασμένες
Με εκλιπαρούσε να διαλέξω μια, να σώσω
να σωθώ
Διάλεγα πάντοτε τα πιο αθώα μάτια
Αυτά που κρύβανε το πιο μεγάλο ψέμα
Τώρα τυφλός σαν τον Οιδίποδα
ξεκάθαρα το λέω
Ας με επιλέξουν
Ο τυφλός την τύφλα του γνωρίζει
Πες μου μονάχα τ' όνομά σου τον ρωτώ
Να ξέρω ποιος τα μάτια μου θολώνει
Και μου απαντά μ' ένα χρησμό
Έαρ, ροή, ωκύπους, τύχη, αστάθεια, συντριβή
που δεν κατάλαβα ποτέ
Γι' αυτό η Σφίγγα τις ψυχές
αδιάντροπα πληγώνει

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Διάπυρος χιτώνας

Το δηλητήριο που σκότωσε το Νέσσο
το πήρες πίσω Ηρακλή
σε πορφυρό χιτώνα
Υποκρισία πλήρωσες
τη Διηάνειρα δήθεν
πως αγαπούσες
Αν δεν μπορείς να αγαπάς
κολλάει πάνω σου
η αγάπη
και σε καίει

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Οκτώβρης της μνήμης

ρείκια

Με πήρε η θεία μου να πάμε στο χωριό
Ήταν Οκτώβρης, μεσημέρι, Τρίτη
Δυο τρία ρείκια, γλάστρες με βασιλικό
μπροστά στο πλίθινο το γερασμένο σπίτι
Άρχισ' εκείνη βιαστικά να καθαρίζει
Κάθισα εγώ στα σκαλοπάτια μόνος
Είχε η ψυχή μου πάψει να ελπίζει
Άδεια η σκέψη μου και άδειος λες ο χρόνος
Κοιτούσα επίμονα στο βάθος πέρα
Νωρίς τ' απόγευμα έφεραν τον πατέρα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Ακροστιχίδα

Αν βρεις στο δρόμο σου φωτιά
Γέλα! Θ' ανοίξει ο ουρανός και θα τη σβήσει
Αν βρεις φτερά
Πέτα μακριά. Κει που ο
Ήλιος δεν θα δύσει

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Για το παιδί με τα άδεια μάτια

Ένα παιδί που σε κοιτάζει 
μ' άδεια μάτια

σου μιλά με συνειρμούς 

που δεν καταλαβαίνεις
κι έχει μια θλίψη ανεξήγητη
μην το περιφρονείς
Για σένα είναι θλιμμένο
Στη γλώσσα των αγγέλων
τα λόγια του
Το άπειρο του ουρανού
στα μάτια του
Το κορμί
και η ψυχή
μια άσβεστη λαμπάδα
που καίγεται
καίγεται
και
αδιαλείπτως
για σένα και για μένα
αδελφέ μου
προσεύχεται

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Χαίρε

Χαίρε
χέρι πονεμένων το στήριγμα
(γιατί πάντα σ' ένα χέρι ακουμπάμε)
χαίρε
χάδι των αγγέλων το άγγιγμα
(γιατί πάντα σ' ένα χάδι αφηνόμαστε)
χαίρε
χώρα πληγωμένη του σώματος
(που κρατήρες μαρτυρούν τα ηφαίστεια)
χαίρε
χαρά της αγάπης απαύγασμα
(γιατί όλοι γι' αγάπη διψάμε)

Χαίρε
ζέρμπερα που ανθίζεις φθινόπωρο
χαίρε
ελπίδα του χειμώνα πανήγυρη
χαίρε
σπρωξιά τη ζωή που ξανάρχισες
χαίρε ζωή
της φθοράς η ανάκληση
Χαίρε Ζωή
και σεις πάντοτε
χαίρετε

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Έλλη να ένα μήλο

Πάλι η Έριδα το μήλο 
θα πετάξει
Κανείς δεν την προσκάλεσε
μα πλούσια φαγοπότια
κρυφά ποτέ δεν έμειναν
Κι αν δεν το πάρει είδηση
-κουφή η θεά δεν είναι-
έ, κάποιος καλοθελητής
θα πάει να τη φωνάξει
Το σκηνικό είναι γνωστό
Θα παίξουν οι θεοί
μία παρτίδα σκάκι
με άμυνες σικελικές,
κόλπα ναπολεόντεια
τσιμπώντας εν τω μεταξύ
κανένα παϊδάκι
Η Τροία θα καταστραφεί
Ο Αχιλλέας θα σκοτωθεί
Και πτωχική θα βρούμε
την Ιθάκη

Θα καταλάβουμε άραγε
τα μήλα τι σημαίνουν;

Αλέξανδρος Βαναργιώτης