Το όνειρο

Ήμουν λέει ξαπλωμένος σε μια καταπράσινη πλαγιά,
 λίγο πιο ψηλά άρχιζαν τα έλατα.
 Μύριζε ρετσίνι και ρίγανη. 
Δεν υπήρχε γύρω ψυχή. 
Ξαφνικά πετάχτηκα πάνω, 
άπλωσα τα χέρια και άρχισα να τραγουδώ και να χορεύω
 ένα δημοτικό τραγούδι, 
το "πουλιά μου διαβατάρικα".
Ποιος ξέρει ποια μακρινή ανάμνηση
 από παιδικά πανηγύρια στο χωριό ξύπνησε μέσα μου.
 Κι έλεγε το τραγούδι:
πουλιά μου διαβατάρικα
που στα ψηλά πετάτε
εμένα για δεν παίρνετε
στην ξενιτιά που πάτε
Μετά έπεσα μπρούμυτα κι άρχισα να κλαίω, να κλαίω
χωρίς όμως να μπορώ να ξεδιαλύνω
αν ήταν για τους ξενιτεμένους μου
ή αν εγώ ήθελα να φύγω για τα ξένα

Αλέξανδρος Βαναργιώτης