Ήσυχη νύχτα
σχεδόν καλοκαιρινή
Ακόμα και τα σκυλιά είχαν λουφάξει
Ένας νοτιάς ψιθύριζε στ' αυτιά μου
Ο Ωρίωνας ο κυνηγός
ξαπλωμένος στον ορίζοντα
είχε λες αποκοιμηθεί
Μονάχα μερικά σύννεφα
δάκρυζαν
Έπεφταν οι σταγόνες τους
στα μαλλιά, στα μάτια
και στο στόμα μου
Δεν ήταν δικά μου δάκρυα αυτά
Κείνη την ώρα έτυχε νά 'μαι
ο αποδέκτης κι ο διάμεσος
της θλίψης του κόσμου
Όπως οι πυλώνες του ΟΤΕ
που μεταφέρουν χιλιάδες μηνύματα
χωρίς ούτε ένα να 'ναι δικό τους
πέρα από τη μοναξιά τους
που δεν έχει αποδέκτες
και πλανιέται ανάμεσα
στα γυμνά κλαδιά
τις έρημες λεύκες
και πάνω από τον ήσυχο κάμπο
μερικές παράξενες νύχτες του Νοέμβρη
που κρατούν κάτι από καλοκαίρι

ΑΒ