Τ' ανέκφραστα

Νά 'ξερες, καλή μου,

πόσα χτυποκάρδια για σένα

έσβησα

κάτω απ' τον χάλκινο θώρακα

-Συνηθίζεται οι άντρες

να κρύβουν όσα νιώθουν-

Έλιωσε η ψυχή μου

σαν δεν σε βρήκα στο σπίτι

κι ετοιμαζόμουν

απ' τις Σκαιές Πύλες

να βγω στην κοιλάδα

του θανάτου

Και πόσα πόσα δάκρυα

μέσα στην περικεφαλαία

έπνιξα

λίγο πριν απ' το τέλος

όταν σε έβλεπα

να κλαις

εντροπαλιζομένη

Στο αύριο προσευχόμουνα

κουράγιο να σου δώσω

και φεύγοντας πήρα μαζί

γι' αντίο

ένα χάδι

Μα μέσα μου ήξερα καλά

πως αύριο δεν υπάρχει

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Εντροπαλιζομένη: Η Ανδρομάχη, καθώς απομακρυνόταν από τον Έκτορα, όλο γύριζε πίσω και κοίταζε κλαίγοντας .