(Μια προσπάθεια συνομιλίας με τις τραγωδίες «Οιδίπους
τύραννος» και «Ελένη», όσον αφορά την «περιπέτεια», δηλαδή την μεταβολή των
ανθρώπινων καταστάσεων από την ευτυχία στη δυστυχία)
Κάποτε η βροχή ήταν μουσική. Ήταν χάδι
«Την πρώτη μου, παλιά ευτυχία θυμάμαι»
Δίπλα στην ξυλόσομπα με το χέρι της δασκάλας
ν’ ανακατεύει τα βρεγμένα μαλλιά μου
«τον ζήλεψαν πολλοί, τον φθόνησαν πολλοί»
Κάποτε η βροχή ήταν έρωτας
Μου ψιθύριζε και την άκουγα
«δίνη δεινή τον πήρε και τον βύθισε»
Τώρα η βροχή τρυπάει τις σάρκες
Πάγωσε η ψυχή, η ελπίδα φθίνει
«Τώρα με τυραννά σκληρά η ανάγκη
ψωμί δεν έχω ή ρούχο, καθώς δείχνουν
τ’ απομεινάρια από το πανί
που ’μαι ζωσμένος»
Τώρα η θλίψη κι η οδύνη με κατοίκησαν
«τους χιτώνες, τα λαμπρά πέπλα
η θάλασσα κατάπιε»
Α.Β
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου