Μονάχα οι βράχοι
αντιστέκονται στ' αλήθεια
Δεν ξέρουν τη διπλωματία των δέντρων
Δεν έχουν την ευελιξία της βάρκας
Της άμμου που μαζεύεται κι απλώνει
Γυμνοί, περήφανοι και μόνοι
στέκουν στο χρόνο και στην ιστορία
Δεν τους βαραίνει ούτε μια αμαρτία
ερημητήρια γι' αλμύρα και για σκόνη
Κοίταξα μέσα τους, ομολογώ, με ζήλεια
παντού η ίδια γύμνια και το ψύχος
ούτε μια φλέβα, ένα ρίγος
ένας χτύπος
ή ένα θρόισμα να πεις πως ζουν ακόμη
Ίσως εν τέλει
τόση αντίσταση σκοτώνει
Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου