Έχω διαρκώς απάνω μου 
για ώρα ανάγκης
ένα ταξίδι
και τρεις λέξεις φυγής
"Ασφαλώς, συμφωνώ, πώς αλλιώς;"
Φοράω το ύφος 
"κουρασμένος μέχρι θανάτου"
και μυστικά τυλίγω το δάχτυλο
στον χαρταετό της ψυχής
λίγο πριν απογειωθεί
Οι άνθρωποι αγαπούν
να μιλούν μόνοι 
Εκθέτουν τους εσωτερικούς
μονολόγους τους
σε τρίτους προσχηματικά
όπως μιλούν στα βουβά πρόσωπα
οι πρωταγωνιστές
στο θέατρο της μοναξιάς
Αδιαφορούν εντελώς
για έναν αναπάντεχο χαρταετό
που φεύγει ψηλά
ή ένα μπαλόνι με ήλιο
που σέρνει πίσω του 
παιδικές αναμνήσεις
Τα θεωρούν μέρος των εφέ
Του σκηνικού
ή παράσιτα που 
τυχαία παρεμβλήθηκαν
στη ρητορική τους έξαρση
γι' αυτό κουνούν
το χέρι
σαν να αποδιώχνουν
ενοχλητικά έντομα
Κρατώ διαρκώς πάνω μου
ένα ταξίδι
Ίσως από αφηρημάδα
ή περιορισμένο χώρο
στις τσέπες απ' το σακάκι 
δεν κουβαλώ ποτέ
ένα σχέδιο
ασφαλούς προσγείωσης
Και είναι δυστυχώς
επώδυνη
η επαναφορά
σε μια αιχμηρή 
πραγματικότητα

Α.Β